Mohamed Iqbal Pallipurath is a Web Designer and Software Consultant.
Currently slaving as faculty at TKM College of Engineering.
A fundamentalist Muslim but not an extremist.
Pro Palestine but not anti any Country.
He has improved the quality of IIT Delhi and IIT Kharagpur just by studying at those places for M. Tech. (Thermal Engineering) and PhD (Cryogenic Engineering).
A chronic procrastinator. Now under throes of creating his Thecal Matter.
Interests: Amateur Astronomy, Judo
Wednesday, December 30, 2015
Tuesday, December 29, 2015
Sunday, December 27, 2015
ചിക്കൻ കൊണ്ടാട്ടം
 |
| Chicken Kondattam |
*****************************************
വേണ്ട സാധനങ്ങൾ
— ———————————
കോഴി — ചെറിയ കഷ്ണങ്ങളാക്കി മുറിച്ചത്
കൊണ്ടാട്ട മുളക് (തൈര് മുളക് ) – തണ്ട് മാറ്റി ക്രഷ് ചെയ്തത്
ചെറിയുള്ളി – ചതച്ചത്
പച്ചമുളക് ,ഇഞ്ചി ,വെളുത്തുള്ളി – ചതച്ചത്
തേങ്ങ ചിരകിയത്
അരിപ്പൊടി വറ്റല് മുളക് – തണ്ട് മാറ്റി ക്രഷ് ചെയ്തത്
പൊടികൾ – മഞ്ഞൾ ,മുളക് ,മല്ലി ,ഉപ്പ് ,കുരുമുളക് ,ഗരം മസാല
വിനാഗിരി അല്ലെങ്കിൽ നാരങ്ങാ നീര്
പുദീനയില – ഉണക്കി പൊടിച്ചത്
മല്ലിയില
കറി വേപ്പില
എണ്ണ –
ജീരകം
—————————–
തയ്യാറാക്കുന്ന വിധം
— ———————————
ആദ്യം കോഴി കഷ്ണങ്ങളിൽ ടൂത്ത് പിക്ക് കൊണ്ട് നല്ല കുത്ത് വച്ച് കൊടുക്കുക ,(ചെറിയ സുഷിരങ്ങളിലൂടെ കൊണ്ടാട്ട മുളകിന്റെ എസെന്സ് ഇറങ്ങി ചെല്ലാൻ വേണ്ടിയാണു ഇത്),
ഇനി ക്രഷ് ചെയ്തു വച്ചിരിക്കുന്ന കൊണ്ടാട്ട മുളകിൽ കുറച്ചും , മഞ്ഞപ്പൊടിയും ,ഉപ്പും , മുളക് പൊടിയും ,അരിപ്പൊടിയും(അരക്കിലോ ചിക്കന് 5-6 സ്പൂണ്‍) ആവിശ്യത്തിന് ചേർത്ത് ഒരൽപം വെള്ളവും ചേർത്ത്(കോഴിയിൽ വെള്ളമയം ഉണ്ടെങ്കിൽ വേണ്ട) നന്നായി ഇളക്കി കുഴച്ചു ഒരു രണ്ടു മണിക്കൂർ വയ്ക്കാം.
അതിനു ശേഷം എണ്ണയിൽ മുക്കി പൊരിച്ചു മാറ്റി വയ്ക്കാം ,എണ്ണയിൽ ബാക്കി വരുന്ന പൊടിയും എടുത്തു വയ്ക്കണം .
ഇനി മറ്റൊരു പാനിൽ ചെറു ചൂടിൽ എണ്ണയില്ലാതെ തേങ്ങയും വറ്റല് മുളകും ചേർത്തു ഒന്ന് മൂപ്പിച്ചു മാറ്റി വയ്ക്കാം ,ഒരു ഇരുപതു സെക്കണ്ട് മൂപ്പിച്ചാൽ മതി ,അധികം ബ്രൌണ്‍ ആകരുത് .
ഇനി ഇതിൽ നിന്നും പകുതി എടുത്തു വിനാഗിരി ഉഴിച്ചു നല്ല പേസ്റ്റ് പരുവത്തിൽ അരച്ചെടുത്ത് വയ്ക്കുക.
ഇനി പാനിൽ എണ്ണ ഉഴിച്ചു ജീരകം പൊട്ടിച്ചു ഉള്ളി ചതച്ചത് ചേർത്ത് നന്നായി വഴറ്റണം , വഴണ്ട് വരുമ്പോൾ പച്ചമുളക് ,ഇഞ്ചി ,വെളുത്തുള്ളി എന്നിവ ചതച്ചത് ചേർത്ത് നന്നായി മൂപ്പിക്കുക , മൂത്ത് കഴിഞ്ഞു പൊടികൾ ചേർത്തു നന്നായി വഴറ്റിയതിനു ശേഷം വിനാഗിരി ഉഴിച്ച പേസ്റ്റ് ചേർത്തു ഒന്നുകൂടെ വഴറ്റുക ,
ഇനി തേങ്ങയും വറ്റല് മുളക് മൂപ്പിച്ചതും കറിവേപ്പിലയും ചേർത്തു ഹൈ ഫ്ലെയിമിൽ വഴറ്റണം ,
വിനാഗിരി വറ്റി വരുമ്പോൾ ചിക്കൻ ചേർത്തു കൊടുക്കുക ,ഒപ്പം പുദീനയും കൊണ്ടാട്ട മുളകിന്റെ ബാക്കിയും ചേർക്കുക …
ചിക്കനും മസാലയും കൂടി നന്നായി യോജിച്ചു വരുമ്പോൾ അരക്കപ്പ് വെള്ളം ഉഴിച്ചു ഒന്ന് കൂടി ഇളക്കി ചെറുതീയിൽ ഒരഞ്ചു മിനിട്ട് വയ്ക്കാം ,
ഇനി മല്ലിയില തൂകി സെർവ് ചെയ്യാം …
* * ഉപ്പ് ചേർക്കുമ്പോൾ ശ്രദ്ധിക്കുക ,കൊണ്ടാട്ട മുളകിലും മറ്റും ഉപ്പ് ഉണ്ട്.ഗ്രേവി ടൈപ്പ് വേണ്ടവർക്ക് തക്കാളി സൊസോ പേസ്റ്റൊ ചേർക്കാം.ചോറും പുളിശ്ശേരിയും കൂട്ടിയാണ് കഴിക്കാറ്
Friday, December 25, 2015
Thursday, December 24, 2015
Bajirao was Not a Hindu Nationalist, All He Fought For Was Chauth – A Form Of Tax!
Bajirao, No Hindu Nationalist, Was Hated By Most. All He Fought For Was Chauth – A Form Of Tax!
I think I’ll write about Bajirao Mastani today. I have not seen the movie, nor do I intend to (only one Gujarati makes the cut as director of watchable pap and that is neither Sanjay Leela Bhansali nor Sajid Nadiadwala, but Manmohan Desai, a true master).
However, I have read Bajirao Mastani’s reviews and one of them said to my alarm, that the film “explores the romantic side of 18th-century Maratha general Bajirao Ballal Bhat, who fought and won 40 battles against the Mughals with an aim to create a unified Hindu kingdom or Akhand Bharatvarsha”.
Whoa, hold it right there. First, the Marathas only ever wanted a Marathi kingdom for themselves. It was not unified, hardly akhand and never Hindu. The Marathas were despised by other Hindu rulers, and disliked by non-Marathi Hindus as well, as history shows us.
Bajirao and the Marathas campaigned for one thing alone, and it was called chauth. It meant a fourth of all revenue from other kingdoms, no matter what the faith of king and subject, and at collecting this Bajirao and the rest were efficient.
Maratha extortion caused Jaipur’s Ishwari Singh to commit suicide in December 1750. Sir Jadunath Sarkar (the Manmohan Desai of our historians) writes of what followed in his four-volume classic, Fall of the Mughal Empire: “On 10 January, some 4,000 Marathas entered Jaipur… (and) despising the helpless condition of a king propped up by their arms, seemed to have behaved towards Jaipur as a city taken by storm. Suddenly the pent-up hatred of the Rajputs burst forth; a riot broke out at noon, and the citizens attacked the unsuspecting Marathas. For nine hours slaughter and pillage raged.”
The Marathas first invaded Bengal in 1742. Of their behaviour, the New Cambridge History of India tells us that “all authorities, both Indian and European are agreed”. A contemporary writer calls them “slayers of pregnant women and infants” and Sarkar has recorded their gang-rape of Hindu women, inexplicably stuffing the mouths of their victims with dust and breaking their arms and tying them behind their backs. The only Indian to try and protect his subjects against the Marathas incidentally, was the Mughal governor Ali Vardi Khan. So much for Akhand Bharat. But I must say that the Marathas did not behave differently from any other ruler or warrior community, and the idea of a unified Hindu sentiment exists only in the imagination of those who get their history from the movies.
What the Marathas did striking north from the south, the Sikhs did in the opposite direction (they called their extortion ‘rakhi’, or protection, and it was 10% for all Indians). It is undeniably true on the other hand that the Marathas were originals.
It is important for this romance between Bajirao and Mastani that she knew how to ride well because there were no palanquins and howdahs travelling with the Marathas as there were with the Mughals.
The Marathas were the Mongols of South Asia, always on horseback, and with no infantry and no giant camp behind. Even the scavengers who followed them around, the bargis, rode. When the monsoons ended, the Maratha army, about 40,000 men, rode across the Narmada and Tapi, the border that marked off the Deccan, and attacked ‘Hindustan’.
Shivaji always organised this on a particular day: Dussehra (Bal Thackeray continued this tradition of declaring war on other Indians with his fiery Dussehra speeches). After the death of the peasant king, power passed to the Brahmin peshwas of whom the best was Bajirao. As the Mughal fighting ability and finances (the two being interchangeable) declined after Aurangzeb, the Marathas began penetrating increasingly into hitherto unknown territory in the north. It was the young Bajirao, then only in his teens, who determined, rightly, in one of these raids that the Mughals had gone soft and could no longer defend the realm.
From this point on, the Marathas began holding ground instead of just taking their horses back. It is why we see Marathi names like Holkar and Scindia and Gaekwad in parts of India they do not naturally belong. Everyone grabbed what they could and held onto it, there was no Hindu or Bharat angle to any of it.
Bajirao had one good battlefield victory, against Chin Qilich Khan, first Nizam of Hyderabad. It was a positional win, meaning the arrangement of Bajirao’s force gave no space for Khan and he gave up without much fighting. Like chess. A similar situation came in Panipat, when Abdali positioned the Marathas out. Bravely, the Marathas chose to fight and were slaughtered. Scindia (Jyotiraditya’s ancestor) and Holkar, it may interest the reader, fled the field, and the man who helped Abdali with supplies ensuring his win was Ala Singh. Abdali rewarded him by making him Maharaja of Patiala, Captain Amarinder Singh’s ancestor.
Can you spot any Hindu or nationalist angle to any of it? No, because it exists only in the movies.
Wednesday, December 23, 2015
How Beautiful is Lebanon
41 Photos to Remind You How Beautiful Lebanon Is
@daniellemrad
We dedicate this post to Mohammad Shaar, who inspired the #NotAMartyr selfie protest, and all those who participated, including @daniellemrad, @mayafawaz and @thisisjad, as well as to all the Lebanese respondents to this survey who said they were less than proud to be citizens of Lebanon.
Here are some photos to remind you how beautiful Lebanon is – because, simply, it’s been easy for us to forget.
Adonis Waterfalls, Afqa (Via)
Anjar (Via)
Barouk Cedars (Via)
Batroun (Via)
Bcharri (Via)
Bcharri (Via)
Bcharri, Qadisha Valley, northern Lebanon (Via)
Faqra (Via)
Faqra Castle (Via)
Faraya (Via)
Faraya (Via)
Hammana (Via)
Hasroun (Via)
Jbeil (Via)
Jeita Grotto (Via)
Jezzine (Via)
Jounieh Bay (Via)
Maad (Via)
Mar Charbel (Via)
Mohammad Al Amin Mosque (Via)
RIP Mohammed Shaar (Via)
Moukhtara (Via)”>Via)
Mount Lebanon (Via)
Mzar (Via)
Nahr El Ibrahim (Via)
North Lebanon (Via)
Sarma (Via)
Sidon Sea Castle (Via)
Tannourine (Via)
(Via)
(Via)
Panorama view from Mount Lebanon (Via)
(Via)
Beirut (Via)
Beirut (Via)
Beirut Street Art (Via)
Beirut (Via)
Beirut (Via)
Beirut (Via)
Beirut by Zena Assi (Via)
(Via)